s. 286

Geleneklere takılıp kalmış, sürekli düzenden bunalmış bir kültürde, Hlavin Kitheri yeni bir incelik, yeni bir güzellik, saf, deneyime dayanan yeni bir sanat yaratmıştı. Daha önce rahatsız eden, dikkate alınmayan şey, sanat ve şarkıya dönüşmüştü: kokunun saklı müziğine. Daha önce bir aile görevi ya da anlamsız fiziksellik olan şey basitleştirilmiş, Rakhat'ta daha önce kimsenin görmediği estetik bir güzelliğe dönüşmüştü. Ve Galatna reshtar'ı, çocuk yapma hakkı olan birçok kişiyi, sanata ve geçici güzelliğin mükemmelliğine çekmişti. Onu duyanların yaşamları tamamen değişiyordu. Ruhunun çocukları olan yeni bir şair nesli oluşmuştu ve onların yazdıkları şarkılar –bazen korolar, bazen sololar, bazen en eski şarkıların seslenme ve cevap düzenine dayanan düetler– uzayda görünmez dalgalarla yayıldı ve hayal edemeyecekleri bir dünyanın çocuklarının kulağına kadar ulaştı. Ve orada da duyanların hayatları değişti.

İşte Supaari VaGayjur'un basit bir kristal cam şişe yolladığı kişi buydu ve bu şişenin içinde o gezegende hiç bilinmeyen bir koku yayan yedi kahverengi çekirdek vardı.

Bu şişeyi açan Kitheri, inanılmaz zenginlikte bir parfümle karşılaştı; kekik ve fesleğenin hafif dürtüsü, çikolataya benzer bir aroma, şekerler, pirazin bileşimleri, hafif bir vanilya havası, karanfil, kereviz tozu ve çok hafif bir yanık kokusu. Ve bunların hepsinin üzerinde kısa karbon zincirlerinden oluşan, çok uzaklarda kalmış bir denizin tuzlu anısı: Emilio Sandoz'un parmaklarındaki ter.

Hlavin Kitheri, bunları ifade edecek kelimeleri öğrenmiş olamazdı. Böyle bir güzelliğin geldiği yeri tahmin etmesi de olanaklı değildi; bildiği tek şey daha fazla öğrenmek istediğiydi. Ve bu yüzden, hayatlar tekrar değişti.