Roni Margulies, Sunuş, "Seattle-Öncesi ve Sonrası", Eylül 2002, s. 7-8

İki yılı aşkın bir zaman önce, 30 Kasım 1999'da Dünya Ticaret Örgütü'nün Seattle'daki zirve toplantısı on binlerce sendikalı işçi, çevreci, genç, sosyalist, anarşist tarafından basıldığı zaman, hem DTÖ'nün ne olduğunu, hem de o gün yeni bir toplumsal hareketin doğduğunu bilenlerin sayısı azdı.

O günden bu yana, DTÖ'nün ve IMF, Dünya Bankası gibi kardeş örgütlerinin, uluslararası sermayenin kurumlarının tüm toplantıları, dünya çapında seferberlikler sonucu örgütlenen kitlesel gösterilere sahne oldu. Seattle'da belki de 100.000'in biraz altında olan rakam, iki yıl içinde Cenova'da 300.000'e, Barcelona'da 500.000'e çıktı. Washington, Melbourne, Seul, Millau, Quebec, Prag, Nice, Göteborg, Cenova, Brüksel ve daha bir dizi şehirde gerçekleşen gösterilerin yanı sıra, Brezilya'da Porto Alegre'de önce, Seattle'ın üzerinden daha sadece bir yıl geçmişken, 2001' de, sonra 2002'de Dünya Sosyal Forumu düzenlendi. Bunlardan ikincisine dünyanın dört bir yanından gelen ve 15.250'si çeşitli kuruluş ve örgütlerin delegesi olan 64.000 kişi katıldı. Şimdi, bu kitabın yayıma hazırlandığı günlerde, Floransa'da gerçekleşecek olan birinci Avrupa Sosyal Forumu'nun hazırlıkları yapılıyor; katılımın Porto Alegre'den daha büyük olması bekleniyor.

Anti kapitalist hareket beklenmedik bir şekilde tarih sahnesine çıktı, hızla büyüdü, kitleselleşti, küreselleşti. Ve küreselleşmenin etkilerini hisseden herkes için, Amerika'daki çevreci gençlerden Güney Afrika'da ucuz ilaç alamayan AIDS hastalarına, İngiltere'de özelleştirme sonucu işsiz kalan sendikalı işçilerden Hindistan'da çocuklarına temiz su, eğitim ve hatta yemek veremeyen köylülere kadar herkes için hem mücadeleyi hem umudu temsil eder oldu.

Seattle bu hareketin doğumunu müjdeledi, fakat hareket 30 Kasım günü doğmadı elbet; 1999 öncesinde neoliberal siyasetlere, "Yeni Dünya Düzeni" martavallarına, IMF'nin yapısal uyum programlarının etkilerine karşı yıllardır birikmekte olan hayal kırıklığının, öfkenin, direniş isteğinin nihayet patlak vermesiydi Seattle. Elinizdeki kitap bunu gösteriyor: DTÖ'nün Seattle'dan önce yazılmış kapsamlı bir eleştirisi.

Kitabın asıl önemli yönü de şu: DTÖ siyaset ve kurallarının Üçüncü Dünya ülkeleri üzerindeki etkilerinden söz ediliyor elbet, fakat asıl vurgu bizzat Amerika'da, Fransa'da, Avustralya'da bu siyaset ve kuralların nasıl insan ve işçi haklarını, çevreyi ve insan sağlığını tehdit ettiği üzerinde. Türkiye'de küreselleşmeyi, neoliberalizmi ve IMF programlarını Amerika'nın diğer ülkelere, aslen de Üçüncü Dünya ülkelerine dayattığı bir şey olarak görme eğilimi yaygın. Oysa, tüm bu siyasetler (yasaların sermayenin önündeki tüm kısıtlamaları kaldıracak şekilde değiştirilmesi, özelleştirme ve benzeri uygulamalarla tüm alanların özel sermayeye açılması, piyasa ekonomisinin insan yaşamının her alanına uygulanması, "toplum" kavramının "ticaretin önünde bir engel" olduğu için olumsuzlanması) önce Amerika'da ve Avrupa'da uygulandı. Bunlar Amerika'nın değil, uluslararası sermayenin, Üçüncü Dünya ülkelerine değil, tüm dünyaya dayattığı siyasetler. Bu nedenledir ki, direniş de önce Amerika'da ve Avrupa'da başladı, önce Fransız işçiler 1995'te genel grev yaptılar, önce Amerikalı muhalifler, elinizdeki kitabın yazarları gibi, DTÖ'yü incelemeye ve ona karşı örgütlenmeye başladılar.

Ve muhalefet çok kısa sürede uluslararası sermayeye ve onun örgütlerine, simgelerine, önde gelen şirketlerine karşı uluslararası bir hareket haline geldi. Kapitalizm ile pis su, kötü gıda ve çevrenin imhası arasındaki ilişki, piyasa mekanizması ile işsizlik, açlık ve savaş arasındaki ilişki dünyanın her yanında çok geniş kitleler tarafından şaşılacak ölçüde çabuk ve kolay kuruldu. "Kapitalizm öldürür, kapitalizmi öldürelim!" ve "Dünyamız satılık değil" hareketin en çok haykırılan sloganları haline geldi.