Önsöz, s. 7-9

Bu kitap, politikayı, hayatı, duyguları, gazeteciliği, Ortadoğu ve Filistin halkını ciddiye almanın bir sonucudur. Televizyon gazeteciliğine başladığımdan bu yana birçok kez gitme imkânı bulduğum Ortadoğu, özellikle de Filistin benim için çok özel bir yere sahip. Filistin toprakları, hem Soğuk Savaş hem de yeni dünya düzeninde olanları değerlendirme açısından bir laboratuvar. Çünkü Filistin her iki durumda da kaybedenler kategorisinde. Bu yüzden bizzat izleyemediğim, ama okuyup anlamaya çalıştığım ilk intifadayla çok yakından yaşadığım ikinci intifada bu kitaba giden yoldaki taşları döşedi.

Ama asıl neden, gençlik yıllarımdan bu yana bir solcu olarak desteklediğim Filistin mücadelesiydi. Türkiye'de en büyük eksiklik Filistin'e yönelik kaynaklar ve çeviri eserlerdi. Hâlâ öyle.

Filistin mücadelesi bir efsane, Arafat benim için hep bir kahramandı; başında kefiyesi, belinde silahıyla yenilmez bir gerilla lideriydi.

Beni en çok etkileyen Filistinli çocuklar oldu. 1995'te Gazze Şeridi'ndeki Cebeliye Mülteci Kampı'nı ve Beyrut'ta İsrail ile işbirliği yapan sağcı Falanjist güçlerin Ariel Şaron'un emriyle Filistinlileri katlettiği Sabra ve Şatila'yı gördükten sonra Filistinli çocukların İsrail'e karşı verdiği mücadelenin nedenini daha iyi anladım. Bir saatlik mesafede İsrail ile Filistin arasındaki çağ ve yaşam farkını, daha doğrusu Filistinlilerin mahkûm edildikleri yaşamı gördüm; işgali bizzat yaşadım. Filistinlilerin direnmek ve ayaklanmaktan başka çareleri olmadığını düşünüyorum.

Bu bir gazetecinin kitabı; akademik olma gibi bir iddiası yok. Gazetecilik gözlemleriyle uzun bir çalışmanın ürünü olmasına rağmen yapılan hatalar tabii ki bana ait. İntifadayı anlatmakla birlikte Filistin konusunda bilgi sahibi olmak isteyenlere temel bilgileri sağlamak gibi bir iddiası da var. Yazdıklarımda televizyonda nakletmeye çalıştıklarımdan daha fazlası var. Çünkü televizyon çok etkili bir araç olmakla birlikte suya yazı yazmakla eşdeğer. Ekranda değerlendiremediğim, aktaramadığım o kadar çok olay var ki! O koşuşturma ve haber yetiştirme telaşında insan duygularını pek dinleyemiyor. Ama Filistin duygusal bir yer ve hissederek çalışmak gerekiyor. Zaman zaman gazeteciliğin o soğuk "objektifliği" bir yana bırakılabiliyor. Filistinli çocuklar öldürülürken nasıl objektif olunabilir ki? Filistin bizden bir parça, en azından benim için öyle.

Filistin'de gazetecilik yaptığım için kendimi çok şanslı sayıyorum. İlk kez gittiğim Filistin'de, Filistinli gençlerle aynı tehlikeyi benimle birlikte yaşayan kameraman arkadaşlarım Vito, Ömer Denizer, Selami Albay ve Mustafa Şap'a teşekkür ediyorum. Biliyorum ki onlar da Filistin'de "yaşayarak", "hissederek" çalıştılar.

Balkanlar ve Ortadoğu konusunda Birikim dergisinde yazılar yazmaya çalıştım. Bunun en zor yanı kendini solcu olarak tanımlayan birisinin hem kendisiyle hem de yaşayarak gördükleriyle hesaplaşmasıydı. Hayatın pratiği bazen kitaplarda yazıldığı gibi değil. Bazen çelişkiye düştüğüm de oldu. Ama dünyada mazlumlar oldukça, vicdanlı insanların da olması gerektiğine inanıyorum. Abdullah Onay'a teşekkürler.

Bu kitabı yazma fikri öncelikle Metis Yayınları Siyahbeyaz Dizisi yöneticisi Ruşen Çakır'a ait. Kendisine ve bu kitabın editörlüğünü yapan Vehbi Ersan'a teşekkür ediyorum.

Uzun yıllar editörlüğümü yapan, benim kadar Filistinlilerin yanında olduğunu bildiğim Victorya İzrail'i, bilgilerini ve deneyimlerini benimle paylaşan Ayşe Karabat'ı da unutmadım.

Ama asıl büyük teşekkür, bu kitabın yazılmasında benim kadar emeği geçen, bana destek veren, inanılmaz çaba gösteren, dostum Yunus Erduran'a. Aslında bu kitaba Mete Çubukçu-Yunus Erduran kitabı demek daha doğru olur.

Filistin'de yıllardır ezilen bir halka ve eşit olmayan bir savaşa tanık oluyoruz. 11 Eylül 2001'de ABD'de yaşanan saldırıların tohumları yıllardır Filistin sorunuyla büyüyor. Filistin sorunu dün olduğu gibi bugün de devam ediyor. Yarın da devam edecek olursa, dünya yeni sarsıntılarla karşılaşabilir. Diğer çözümler ara ve geçicidir. Ancak Filistinliler özgür bir devlet kurduklarında dünya biraz daha adil ve eşit olacak.