İclal Aydın, "Batman'da kadınlar ölüyor", Vatan, 2 Kasım 2003

Müjgân Halis has gazetecidir. Sıkı bir kalemdir. Mert bir kadındır. Doğuludur. Hemşehrimdir. Arkadaşımdır. Metis'ten çıkan Batman'da Kadınlar Ölüyor isimli kitabı onun işsiz bir gazeteci iken kalem tutan elinin anlamı olmuştur ama diğer önemli bir nokta da; yaptığı araştırma ve değerlendirmelerin ülkemin kadın, doğu, baskı gibi çetrefil konularına çözüm yollan arayıp, sunmasıdır.

Müjgân Halis'in kitabı yer verdiği kendi izlenimleri, hayatın kaybedenlerin yakınları ve ölümden dönmüş olanlarla yaptığı söyleşileri ve ilgili kurumların görüşleri, Dicle Üniversitesi'nin hazırladığı raporların önemli bölümleri; oradaki hayatın –kısalığı ve darlığı– adına çok ama çok şey anlatıyordu.

Gencecik kadınların ve genç kızların ölüme bu kadar yakın durmasının sebepleri hiç birimize uzak değil aslında. Ama okurken hissettiğim bir iç acısından çok tarifsiz bir çaresizlik oldu. Raporlara aktarılan sebepler içinde "sevdiği ile kavuşamamak, koca- baba dayağından kurtulmak, okuma isteği, daha iyi bir hayatı düşlemek, bekaretini yitirmek" gibileri en sık duyduğumuz ve kanıksadıklarımızdı. Ama...

Bakın kitapta yer alan raporlardan birinden bir örnek;
(...) "36-A... 28 yaşında ve beş çocuklu. Böcek ilacı içti ama kurtarılamadı. Batman Emniyeti'nde yarım yamalak Türkçe'siyle sevgi ve şefkat eksikliğini anlatabildi. Saygı görmediğini düşünüyordu."

Sürekli çektiği karın ağrılarından, ani bir bunalımdan, birdenbire, sessizce ya da bir mektup bırakarak ilaç ya da kalaşnikof gibi araçlarla ölüme giden bu kadınlar feryad ediyorlar aslında. Delice bir "yaşamak" özlemi belki de onları kendi elleri ile ya da yakın ellerle ölüme bulaştıran.
(...) "E.U (17) Petrolkent mahallesinden. 28 Şubat 2001'de boynuna geçirdiği iple ölmek stedi. Kız kardeşi kurtardı. Kendine geldiğinde 'Hayat Güzeldir' dedi. Ama ölümden kurtulamadı. E.U'nun ailesi, iki ay önce Hasankeyf'in Irmak Köy'ünden göçmüştü ve ekonomik zorluk içindeydi."

Bu yazı ne için yazıldı biliyor musunuz? Sadece Batman'da değil, ülkemin her yanında ölüme yakın duran kadınlar için... O kadınların içinden biri, sözünü ettiğim kitabın yazan Müjgân Halis her şeyi anlatıyor zaten; "...hayatını bizlerin eğitimine adayan babam İsmail Halis'e ve hayatı boyunca üstünden çıkarmadığı şalvarıyla ömrünü bize vefa eden annem Makbule Halis'e minnet duydum. Onların özverisi olmasaydı, Doğu'nun, Güneydoğu'nun intihar kurbanı kızlarından biri olabileceğim ihtimali bir kez daha canlandı kafamda..."