Kuşaktan kuşağa, bellek, korku ve arınma üzerine bir hikâye...

"Siz o dönemi yaşamadınız, belleksiz olmak hakkınızdı, gözlerinizi dünyaya açtığınızda savaş bitmiş, biz hepimiz yıllar önce utanca ve ölüme hüküm giymiş, sürgün edilmiş, toprağa gömülmüş, cezaevlerinde ya da korku alışkanlığında mahpustuk çoktan.

Siz edebiyatı yeniyetmeliğinizde bile sevmemize izin verilmediği biçimde seviyorsunuz.

Biz ancak sizin düşleminizde yeniden doğabildik, hem de olduğumuzdan çok daha iyi, daha sadık, daha güzel, alçaklıklardan ve gerçeklerden temizlenmiş olarak."

Açılış bölümü, s. 5-12

Kapıyı yavaşça kapadı ardından ve gecenin bir yarısında ancak uykuya dalan bir hastanın yanından ayrılır gibi usulca dışarıya kaydı. Koridorda ağır adımlarını dinledim, yüreğimde bir korku ya da dilek: ya son dakikada geri döner, bavulunu yatağın dibine bırakır, o geceye değin hiç çıkamadığı yolculuktan sanki geri dönüyormuşçasına bir teslimiyet ya da yorgunlukla ayak ucuma oturursa. Kapı kapanınca oda gölgelere gömüldü, artık balkondan içeri yatağın ayakucuna kadar süzülen keskin ışık çizgisinden başka aydınlık kalmadı, ama koyu lacivert bir gece var penceremde ve açık panjurlardan giren ilkyaz meltemi ta uzaklarda, ayışığında Guadalquivir'in karanlık vadisinde ilerleyen, sonra Mágina yamaçlarını tırmanarak istasyona yönelen ekspreslerin düdüklerini taşıyor; şu anda istasyonda o, yani Minaya, onu bekliyordur, ama Inés'in cılız, yapayalnız, kısacık pembe eteği, atkuyruğu saçıyla peronun ucunda belirmesini dilemeye bile cesareti yoktur herhalde. Yalnızdır Minaya, bir banka oturmuştur, kırmızı ışıkları, rayları, istasyonun ve gecenin eşiğinde duran vagonları seyrederken bir sigara tellendirmiş de olabilir. Şimdi, kapı kapandı ya, keyfim isterse hepsini bir bir kendim için –yani hiç kimse için– düşleyebilirim; yüzümü Inés'in gitmeden önce gizli bir sevecenlikle düzelttiği yorganın altına gömebilir, oracıkta loşluğa ve çarşafların altında bedenimin sıcaklığına sığınmış, o...

Devamını görmek için bkz.