Mutluluğun Peşinde, Stanley Cavell'ın 1934-49 yapımı yedi Hollywood komedisine ilişkin deneyimlerine dayanıyor. "İyi yazarlardan, bir nesneyle ilgilenmenin o nesneyle ilgili deneyimimizle ilgilenmek anlamına geldiğini öğreniriz"; dolayısıyla Cavell'ın bu filmlere duyduğu ilgiyi incelemesi ve savunması da, hayatının onlarla geçen dönemindeki deneyimlerine ilgisini, yani diyaloğun doğal bir uzantısı olarak eleştiriyi incelemesi ve savunması anlamına geliyor. Yazar, diyaloğa ilişkin fikirlerden ibaret olduğunu düşündüğü bu filmlerin, "yeniden evlilik komedileri" olarak adlandırdığı özel bir tür oluşturduğunu ve bu türün de Shakespeare tarzı romantik komedi geleneğinin mirasçısı olduğunu öne sürüyor.

Freud'un "Bir şeyi bulmak, aslında onu yeniden bulmaktır" düsturunu benimseyen Cavell, bu filmleri evlilikte sevginin kaybedilmesi ve yeniden kazanılması açısından ele alıyor. Bir çiftin birlikte ne yaptığından ziyade bir şeyi birlikte yapmasının, birlikte nasıl zaman geçireceğini bilmesinin, hatta birlikte zaman harcamasının önemli olduğunu, birlikte geçirdikleri zamanın asla boşa harcanmış olmayacağını söylüyor.

Cavell'ın felsefeyle sinemayı bir araya getirmeye yönelik bu cesur girişimi bizleri de kendi deneyimlerimizle ilgilenmeye çağırıyor. Dolayısıyla, tıpkı yeniden izlenmeyi talep eden filmler gibi tekrar tekrar okunmayı hak ediyor.

Giriş, Diyalog Sözcükleri’nden, s. 11-17

Bu kitaptaki yedi bölümün her birinde, 1934-49 tarihleri arasında çekilmiş bir Hollywood filmine ilişkin kişisel deneyimimi aktarıyorum. Anlattıklarıma iki iddia yön veriyor. İlk iddia bu yedi filmin, sözlü Hollywood filmleri içinde, yeniden evlilik komedisi şeklinde adlandırdığım özel bir tür oluşturduğu. Şahsen, bu gruba giren filmlerin sinemada sesin kullanılmaya başlamasının ardından Hollywood komedilerinin ana grubunu oluşturduğunu, dolayısıyla da sinema sanatı tarihinde tam anlamıyla bir başarı olduğunu düşünüyorum. Ama burada ne bu konuyu doğrudan tartışmaya girişeceğim, ne de açık açık sizi sinemanın sanat olduğuna ikna etmeye çalışacağım. Anlattıklarıma yön veren ikinci iddiaysa, yeniden evlilik komedilerinin –özellikle de herkesten önce Northrop Frye'ın incelediği biçimiyle– Shakespeare tarzı romantik komedi geleneğinin meşgale ve keşiflerinin mirasçısı olması. Frye, eski tarihli çalışması "Komedi Üzerine Düşünceler"de uzun bir eleştiri geleneğini izleyerek Eski Komedi ile Yeni Komedi arasında ayrım yapar: Romantik komedi biçimleri olarak ikisi de, genç bir çiftin mutlu olmak için bireysel ve toplumsal engellerin üstesinden gelmesini ve sonunda dünya evine girerek bireysel ve toplumsal uzlaşmalara varmasını gösterir. Yeni Komedi, beğendiği genç kadını kazanma yolunda önüne yaşlı bir adamın (seneks bir figürün) koyduğu engelleri aşmaya gayret eden genç adamın çabalarını vurgular; oysa Eski Komedi'de, bazen erke...

Devamını görmek için bkz.

Onur Atmacaoğlu, "Mutluluğun Peşinde: Hollywood’un Yeniden Evlilik Komedisi", cinerituel.com, 20 Temmuz 2018

Stanley Cavell, Mutluluğun Peşinde: Hollywood’un Yeniden Evlilik Komedisi kitabında sesin sinemaya dahil olmasıyla birlikte dönemin filmlerinin bir dönüşüm yaşadığını, artık komedi filmlerinin eski komedilere göre farklılıklar taşıdığını iddia eder. Yazara göre eski ve yeni komedi filmleri kadın/erkek temsilleri açısından büyük farklılıklar göstermektedir ve bu farklılıklar yeni bir kategori altında değerlendirilmelidir.

Yazar, sözlü Hollywood filmleri içerisinde bazı filmlerin “yeniden evlilik komedisi” şeklinde adlandırdığı özel bir tür oluşturduğunu savunur. Bu gruba giren filmlerin sinemada sesin kullanılmaya başlanmasının ardından Hollywood komedilerinin ana grubunu oluşturduğunu, dolayısıyla sinema tarihinde önemli bir başarı yakaladıklarını düşünür. Kitap boyunca bu düşüncenin izlerini seçtiği yedi filmde arar: The Lady Eve (Preston Sturges, 1941), It Happened One Night (Frank Capra, 1934), Bringing Up Baby (Howard Hawks, 1938) The Philadelphia Story (George Cukor, 1940), His Girl Friday (Howard Hawks 1940), Adam’s Rib (George Cukor, 1949), The Awful Truth (Leo McCarey, 1937).

Amerikalı yazar, eleştirmen Northrop Frye’ın Komedi Üzerine Düşünceler kitabından esinlendiğinin sıkça vurgusunu yapan Cavell, Freud’un “Bir şeyi bulmak onu yeniden bulmak...

Devamını görmek için bkz.