Dünyanın en eski mesleğinin fahişelik olduğu kabul edilir. Fahişeler tarih boyunca aşağılanmış, dışlanmış aynı ölçüde de vazgeçilmez olmuşlardır. Özetle bu kurum insanlığın zaman aşımına uğramayan en eski ikiyüzlülüğüdür.

Türkiye dahil pek çok ülkede fuhuş yasal çerçeve içine alınmıştır, ancak bunun bir meslek olup olmadığı, bu meslek sahiplerinin ne tür hakları olması gerektiği hâlâ tartışmalıdır. Fahişeliğin Öbür Yüzü'nde bu meslek, bizzat onu icra edenler tarafından anlatılıyor. Kitapta fahişeliğin etik, hukuki ya da toplumsal boyutları doğrudan ele alınmamakla birlikte, her kadının öyküsünde bütün bu sorunlar karşımıza çıkıyor.

On beş kadın, deneyimli gazeteci Fügen Yıldırım aracılığıyla okuyucuya ve topluma bu "iş"i seçiş nedenlerini, acılarını, dertlerini ve umutlarını aktarıyorlar. On beş tanıklık, sadece fahişeliğin değil, "Bu yola neden düştün?", "Nasıl düştün?" sorularının arkasında gizlenen toplumun diğer yüzünü de açığa çıkarıyor.

Önsöz, s. 9-15

Seks işçileriyle ilk kez 1994 yılında tanıştım. Çalışmakta olduğum dergi için bir yazı hazırlamaya karar vermiştim. On beş kadınla yaptığım görüşmelerden öylesine etkilenmiştim ki görüşmeler bitip yalnız kaldığım an, en yakın çay bahçesine oturup kendime gelmeye çalıştığımı hatırlıyorum. Hırpalanmış gibiydim. Bu etki zamanla hafifledi ama hep benimle kaldı.

Röportaj yaptığım kadınlar, vesikasız olarak çalışıyorlardı. Bu yüzden polis tarafından yakalanarak, sağlık kontrolleri için Zührevi Hastalıklar Hastanesi'ne getirilmişlerdi.

Beni en çok etkileyen nokta, kadınların yaşadıkları şiddetin boyutu olmuştu. Buna katlanmaya razı olmak ya da göze almak! Buna hangi koşullar altında razı oluyorlardı?

Özel hayatları, çocukları, eşleri, üvey babaları-anneleri, kendi çocuklukları, yaşadıkları yoksulluk... Bu işe başladıktan sonra edindikleri sevgililer (dostları), pezevenkler, tehlikeler, tecavüzler, yalnızlıkları, müşterilerle yaşadıkları... Bütün b...

Devamını görmek için bkz.

Aysel, "Şimdiki Aklımla Çok Para Yapardım", s. 17-32

Aysel'le rutin kontroller için, haftada iki kere geldiği hastanenin bahçesinde karşılaştım ilk kez. Benimle konuşmayı reddedebileceğini bilmenin tedirginliğiyle tanışma heyecanı arasında yaşadığım kararsızlık çok kısa sürdü. Yapmakta olduğum çalışmadan, çalışmanın amacının ne olduğundan söze başlamışken, çok kararlı bir ifadeyle, "Size anlatacağım çok şey var, çalışmanıza çok katkım olur," dedi. Çocuklarından ve torunundan söz etti kısaca. Ama işe gitmesi gerekiyordu. Telefonlarımızı aldık ve daha sonra buluşmak üzere ayrıldık.

Bir hafta sonra onu aradığımda, yine aynı tedirginlik vardı içimde, ya vazgeçtiyse. Bu tedirginliğim onunla buluştuğumuz ana kadar sürdü.

Benzer bir tedirginliği Aysel'in de yaşadığını, randevulaştığımız yerde onu beklerken anladım. Telefon etti, onu beklemekte olduğumu öğrendikten çok kısa bir süre sonra buluşma yerine geldi.

Taksiden indiğinde, sanki ona verdiğim sözü tutmuş olmam...

Devamını görmek için bkz.

Ertuğrul Mavioğlu, “Asiyelerin kurtuluşu yok”, Radikal Kitap Eki, 12 Temmuz 2002

"Dışarıdan aynı gibi görülen hayatların, her tanıştığım kadınla ne kadar ayrı olduğunu gördüm. Her kadının ayrı ve özel bir tarihi vardı. Aynı olanlarsa yoksulluk, şiddet, açlık, sevgi ve ilgiden yoksun geçen çocukluk yıllarıydı"

Biz, yıllardan beridir biliyorduk ki; hepsinin ortak adı Asiye idi ve kurtulmaları imkansızdı. Onlar, kimi zaman 'çatısız' kimi zaman da 'özel bir kadın'dı... Beyoğlu'nun kirli salonlarında izlenen filmler şahittir; arayan onları sanki eliyle koymuş gibi '14 numara'da bulabilir.

Oysa, Aysel'in, Nurgül'ün, Selin'in, Canan'ın, Gül'ün, Melek'in, Çimen'in, Yaprak'ın ve diğerlerinin özel tarihlerinin toplandığı Fahişeliğin Öbür Yüzü, insan etinin tecimselliğine ilişkin bugüne değin biriktirdiğimiz tüm ezberlerimizi bozmaya aday görünüyor. Her biri okuyanı derin bir açmazın dumanına boğan, acıtan, örseleyip kanatan gerçek hayat öyküleriyle duvar gibi ö...

Devamını görmek için bkz.

Sefa Kaplan, "İkiyüzlülüğün Adresi", Hürriyet Keyif, 30.6.2002

Şimdi bunu bir Batılı söylese, Attilâ İlhan'ın ifadesiyle, "kısa pantolonlu milli heyecan" galeyana gelir, kökünün nerede olduğu meçhul "iç ve dış düşmanların oyunu"ndan söz açtıktan sonra, hazır fırsat bulmuşken bir de Avrupa Birliği'ne ilişkin güzelim duygularını ifade ederdi büyük ihtimalle.

Oysa araştırmayı yapan bir grup yerli akademisyen. Sonuç da son derece basit: Fuhuş sektöründe çalışan kadınların yüzde 30'u kocaları, yüzde 10'u akrabaları, yüzde 3.4'ü de sevgilileri tarafından satılanlardan müteşekkil.

Bir başka basit istitastiki rakam daha var: Söz konusu kadınların yüzde 63.4'ü resmi, yüzde 12.2'si de imam nikâhlı...

Bu işe sürüklenen insanları "fahişe", onları bu işe sürükleyenleri ise "adam" yerine koymakta, kurumlaşmış bir ikiyüzlülük yok mu sahiden?