Karl Marx, Lacan’ın öğretilerinde bahsi geçen birçok kuramcıdan sadece biridir, diğer klasik düşünürler Lacan’ın yapıtlarında daha derin izler bırakmıştır – o zaman bunca etkilenme arasında Marx’a ayrıcalık tanımak niye?

Kapitalist Bilinçdışı’nın başlangıç noktasını oluşturan varsayım, Marx’a göndermesinin Lacan’ın öğretisi içinde önemli bir gelişime işaret ettiği ve Freud’a ikinci bir geri dönüşü başlattığı düşüncesidir. Böylece vurgu yapısalcı dilbilimden siyasal iktisadın eleştirisine ve özneye dair temsilden jouissance üretimine kaymıştır. Jouissance (keyif veya Freud’un deyişiyle libido) yeniden psikanalizin esas problemi haline gelmiştir; Freud’da bu zaten böyledir, ama psikanalizin gitgide ekonomik liberalizmin taleplerine tabi kılınması, böylece tedavinin esas amacının bireyleri mevcut düzene uydurma haline gelmesiyle birlikte sistematik olarak ihmal edilmiştir.

Freud’un keşfinde esasen bilinçdışı eğilimin tatmininde emeğin rolü vurgulanır ve bilinçdışının üretken boyutu açığa çıkarılır. Freud, yaptığı keşiflerin tam merkezine bir emek gücü kavramı yerleştirerek, bir emek-bilinçdışı teorisinin anahatlarını ortaya koymuştur. 1960’ların sonunda Lacan’ın ilgilendiği esas konu, Freud’un teorisinin bu önemli boyutu etrafında gelişir. Lacan jouissance kavramında, Freudcu “psişik enerji” ile bilinçdışı emek mefhumunu bir araya getirir. Freud’un keşiflerinin devrimci karakterinin tam olarak belirlenmesi için üretime dair bir teori şarttır. İşte Saussurecü yapısalcılığın veremediği bu teori, Marx’tan gelmiştir.

Giriş: Lacan’ın Freud’a İkinci Geri Dönüşü, s. 11-15

Karl Marx, Jacques Lacan’ın öğretilerinde bahsi geçen birçok kuramcıdan sadece bir tanesidir. Diğer klasik düşünürler Lacan’ın yapıtlarında daha derin bir iz bırakmış gibidir; bilhassa da Platon, Descartes ve Hegel. O zaman bunca etkilenme arasında Marx’a ayrıcalık tanımak niye? Lacan’ı ziyadesiyle başarısız olmuş bir girişimin, radikal siyaseti arzunun özgürleşmesinde temellendirme girişiminin damgasını taşıyan bir geleneğin, Freudcu Marksist yönelimin temsilcilerinden biri haline getirmek için mi? Yoksa amaç Lacan’ı solcu bir düşünür haline getirmekten mi ibaret?

Böyle bir çabanın karşısına hemen yığınla biyografik ayrıntının, Lacan’ın siyasal tercihlerine ilişkin az çok güvenilir bazı anekdotların çıkarıldığına şüphe yok – Charles de Gaulle muhafazakârlığına eğilimli olduğu söyleniyor. [1] 1960’ların sonunda gerçekleşen öğrenci ve işçi ayaklanmalarına nasıl ikircikli bir tepki verdiği...

Devamını görmek için bkz.