Gözde Erkalkan, “Bir yağmur damlası”, Time Out, Mart 1998

Kitabı ilk açtığımda özellikle dikkatimi çeken öykülerden birinin adı oldu: "Kıpırtısız Beşikte Bir Yağmur Damlası". Bu ismin çekiciliği ilk olarak, çeşmeden damla damla düşen ama çok hızlı düştükleri için bizim bir bütün gibi gördüğümüz suların öyküsünü okuttu bana. "Su damlaları tam yedi renkmiş. Biz o renkleri, yalnızca bir renk gibi görürmüşüz. Gördüğümüz denizler, göller, ırmaklar, dereler aslında hep ayrı ayrı su damlacıklarıymış. Yedi renkmiş denizler. Biz nasıl görünüyoruz acaba?" "Kıpırtısız Beşikte Bir Yağmur Damlası"nın hemen ardından da "Ardından"a takıldı gözüm. Orada da kızamık olduğu zamanlarda kendisine arkadaş olması için alınan ve adı da "Kızamık" konan bir kanaryayla çocuğun öyküsü anlatılıyordu. Hani o herkesin çocukken bulaşıcı bir hastalığa yakalandığında hissettiği yalnızlık duygusundan bahsediyordu öykü. Erol Hızarcı galiba düşünü erken gören bir çocuk. Kendi deyişiyle "Düşünü erken gören çocuğun uykusu kaçar. Kalkıp gider peşinden. Sulara atılacakken yengeç yolunu keser. Ne o size deniz dibinde yaşamayı öğretebilecektir, ne de siz ona düz yürümeyi… Ama anlatılabilir bunlar…" Anlatılıyor.