Hasan Bülent Kahraman, “Kadın argosu hazinesi”, Radikal, 3 Aralık 2001

Filiz Bingölçe, kadınların bir şeyi özel olarak nasıl söylediğini, bir şeyi nasıl erkeklerin anlamayacağı hale getirdiğini bu sözlükte yer alan sözcükleri, deyimleri derleyerek ortaya koymuş ama sözlüğün anlamı sadece bununla sınırlı değil. Bu kitap, "özel dil" denilen şeyin özel alanla, özel kimlikle ne kadar içli dışlı olduğunu, dilin, insanın bir alanda kendisini ifade etmek için nasıl öteki alanlardan ve oralardaki olgulardan yararlandığını, her şeyi nasıl bir senteze ulaştırdığını ortaya koyuyor. Argo, bir benzetme sonunda. Ama bunlar belki her argo sözlüğü için geçerli şeyler. İş, "kadın argosu"na gelince durum daha da değişiyor.

Ortada öncelikle "tanımadığımız" (bunu karşı cinsten birisi olarak söylüyorum ama kadınların da onun farkında olduğunu sanmak çok güç) bir kadın var. Bu, benliği, bilinci, algılaması bütünüyle kendisine özgü bir varlık. Bu kadın, o "masum" kadından, o "salon kadını"ndan çok farklı, cinselliğin ve her şeyin en karanlık noktasında gezinen bir varlık. (Evet, kitabın ve argonun en önemli gerçeği bu; daima gizliliği, dolayısıyla da hayatın "karanlık" köşesini hatırlamak!) İkincisi, bu argo sonuna kadar cinsellikle yüklü. Bu çok ilginç, çok renkli dil, acaba kadının kamusal alandaki görünür ikincil konumundan, dolayısıyla sürekli kapanmasından fakat ona rağmen de kendini ifade etmek istemesinden mi kaynaklanıyor, bilmiyoruz. Bu durum sadece kadınlara mı özgü? Bu soruyu da elimizde ayrıca bir "erkek argosu sözlüğü" olmadığı için yanıtlayamıyoruz. Nihayet üçüncüsü, bu dil herhalde daha çok kentsel alanın argosu. Doğal; çünkü, argo kentle ilgili bir şey. Kırsal alanda deyim vardır, deyiş vardır ve onları argo sanmak yanlış olur. "Geçiş Türkiyesi" olmasa bu dil bunca hareketli olur muydu bilemem.

"Başka kadınlar"ın "başka dil"leri bu sözlük ve bir hazine...