Charles Taylor, modernliğin bugün artık "doğal" görülecek ölçüde hayatlarımıza sirayet etmiş veçhelerinin altını kazıyan, bunu yaparken modern bireyi kuşatan dünyayı anlamlandırma tarzlarını ve bu tarzların tarihini açığa çıkaran kitaplarıyla tanınmıştır.

Burada, felsefedeki klasik idealizm-materyalizm tartışmalarının ötesine geçmeye çalışarak önemli bir kavram geliştiriyor: her insan topluluğunun toplumsal hayatı kolektif olarak inşa ederken başvurduğu ve bu "inşa" çabalarına yön ve anlam veren "toplumsal tahayyüller" kavramı. İşte bu kitabında Batı modernliğinin tarihini, toplumsal tahayyülündeki değişimler üzerinden anlatmaya çalışıyor. Taylor, birçok farklı modernlik deneyimi bulunduğu kabulünden hareket ederek bu deneyimin Batı’yla özdeşleştirilmesine ciddi bir eleştiri yöneltiyor. Eşit katılımcıların karşılıklı menfaatlerine dayalı bir ahlak düzeni fikriyle hayat bulmuş Batılı toplumsal tahayyülde üç kültürel biçim bulunduğunu söylüyor: ekonomi, kamusal alan ve halkın kendi kendini yönetmesi. Bu üç kültürel biçimin zihinlerde ve pratikte birbiriyle bağlantılı olarak nasıl geliştiğini anlatıyor, Batı’da olsun dünyanın başka bölgelerinde olsun, modernliğin ve onun can alıcı bir bileşeni olarak sekülarizmin çeşitli veçhelerini anlamaya ve hesaplaşmaya odaklanıyor.

"Modernlik" tartışmasının miyadını doldurmuş bir "moda" olmadığını, konuşulması, anlaşılması ve derinleştirilmesi gereken çok şey bulunduğunu gösteriyor Charles Taylor: Bugün Türkiye’de, bu tartışmanın işaret ettiği problemlerin tam göbeğinde duruyoruz.

Giriş, s. 11-12

Başlangıcından bu yana modern sosyal bilimlerin bir numaralı sorunu modernliğin ta kendisi olagelmiştir. Modernlik; yani yeni uygulamaların ve kurumsal biçimlerin (bilim, teknoloji, sınai üretim, şehirleşme), yeni yaşam tarzlarının (bireycilik, sekülerleştirme, araçsal akılcılık) ve yeni sıkıntıların (yabancılaşma, anlamsızlık, toplumsal çözülmenin yaklaştığı hissi) tarihte eşi benzeri görülmedik bir karışımı.

Bugün artık bu sorunu yeni bir açıdan ortaya koymamız gerekiyor: Söz konusu olan tek bir fenomen midir, yoksa bir "modernlikler çoğulluğundan" mı söz etmeliyiz? Burada modernlikten çoğul olarak bahsedilmesi, Batılı olmayan kültürlerin kendi bildikleri yoldan modernleştiklerini ve onları kafamızdaki Batı örneğiyle oluşturulmuş bir genel kuramla kavramaya çalışırsak bunda pek de başarılı olamayacağımızı yansıtıyor.

Bu kitap, modernliğin esasını oluşturan kendini anlama tarzlarını daha açık bir şekilde tanımlayabilirsek, modernliğe dair hem ba...

Devamını görmek için bkz.