(1894-1970) Seçkin bir ailenin çocuğu olarak Viyana'da doğdu. Babası bir dönem Avusturya büyükelçiliği de yapmış olan bir tarihçi, annesi heykeltıraş ve piyanistti. Tıp öğrenimini 1920'de Viyana'da tamamladı. 1927'de Die Grundlagen der Psychoanalyse'yi yayımladı ve kısa sürede ikinci kuşak Freudcu psikanalistlerin en önemli liderlerinden biri haline geldi. 1939'da yayımladığı Ben Psikolojisi ve Uyum Sorunu'yla daha sonraki 30 yıl boyunca geliştireceği kuramsal katkıların temellerini ortaya koydu. 1938'de Nazi egemenliğindeki Avusturya'dan ayrılarak önce Paris'e, sonra İsviçre'ye ve son olarak da 1941'de ABD'ye geldi. 1932-1941 yılları arasında International Zeitschrift für Psychoanalyse dergisinin editörlüğünü, 1952-1954 yılları arasında New York Psikanaliz Derneği'nin, 1951-1957 yılları arasındaysa Uluslararası Psikanaliz Birliği'nin başkanlığını yürüttü. 1959-1970 yılları arasında aynı birliğin onursal başkanı olarak kabul edildi. 1945'te The Psychoanalytic Study of the Child'ın kurucuları arasında yer aldı ve uzun süre bu dergide editör olarak görev yaptı. Çalışmalarını Anna Freud, Ernst Kris, daha sonraları Ruth Eissler ve Marianne Kris'le yakın işbirliği içinde yürüttü. Kris ve Loewenstein'la birlikte kaleme aldığı makalelerinde Freudcu psikanalizin kuramsal temellerini büyük ölçüde açıklığa kavuşturdu ve güncelledi. Başlıca makalelerini 1964'te Essays on Ego Psychology başlığı altında yayımladı.