Yıkılmış, harabeye dönmüş bir dünya. Depremlerle, radyoaktiviteyle, mutasyona uğramış yeni ve tehlikeli canlı türleriyle başa çıkmaya, hayatta kalmaya çalışıyor. Bu dünyanın sorumluluğunu kim üstüne alabilir? Kendisi de mutasyon sonucu ölümsüzlüğe, ya da en azından ölçemeyeceği kadar uzun bir yaşama kavuşmuş, dünyasını seven bir insandan başka?

Ölmekte olan bir dünyadaki tek ölümsüz, dünyasını nasıl yeniden hayata döndürebilir?

"İşte bunlardan dolayıdır ki her geri dönüşümde kendimi yenilenmiş bulurum, çünkü artık birçok yılı geride bırakmış bir adam olarak, bütün Yer için aynı şeyleri hissediyorum. Bunlar için dövüştüm ben, bunlar için öldürdüm, bombaladım ve bunlar için Vegalıların orada, Taler'deki sürgün hükümetimizden Yer'i adım adım satın almalarını önlemek amacıyla kitaptaki bütün yasal numaraları uyguladım."

Açılış Bölümü, s. 5-13

"Sen bir Kallikanzaros'sun," diye seslendi aniden.

Sol yanıma döndüm ve karanlığın içinden ona gülümsedim.

"Toynaklarımla boynuzlarımı Büro'da bıraktım."

"Anlatılanları duymuşsun!"

"Adım 'Nomikos'."

Kadına doğru uzandım ve buldum.

"Bütün dünyayı mı mahvedeceksin bu kez?"

Güldüm ve onu kendime çektim.

"Bunu düşüneceğim. Eğer Yer'in çöküşü böyle olacaksa..."

"Burada yılbaşlarında doğan çocukların kallikanzaros kanından olduklarını biliyorsun," dedi, "ayrıca bir keresinde bana demiştin ki yaş gününde..."

"Tamam, tamam!"

Sadece yarı yarıya şaka yollu konuştuğu kafama dank etmişti. Eski Topraklar'da, Sıcak Topraklar'da insanın karşısına bazen nelerin çıkıverdiğini bilenler, efsanelere fazladan çaba sarf etmeksizin rahatlıkla inanırlar – örneğin baharın her gelişinde toplanıp Yer Ağacı'nı on gün boyunca testereyle kesmeye çalışan ve Paskalya çanlarının son anda çalmaya başlamasıyla dağılmak zorunda kalan peril...

Devamını görmek için bkz.